Ab imo pectore

       Kolor Wielkanocy, żółty, nawiązuje do znaczenia jaj i kurcząt podczas tychże świąt. Jak świat długi i szeroki, niezależnie od wyzwania, chrześcijanie zjadają wtedy miliony jaj. Żadnych innych świąt nie cechuje taka jednomyślność kulinarna. A wzięła się ona stąd, że przez sześć tygodni Wielkiego Postu ludzie wierzący musieli zrezygnować ze spożywania jaj, które domowe ptactwo zaczynało właśnie w dużych ilościach znosić. Z nadejściem Wielkanocy było ich tyle, że świąteczne menu wydawało się oczywiste. Żeby wielkanocne potrawy uczynić bardziej odświętnymi, w całej Europie przyjął się zwyczaj malowania pisanek, sztuka, znana zwłaszcza w południowej Szwecji (na północy, gdy Wielkanoc wypadała wcześniej, jaja mogło brakować i zamiast jaj wielkanocnych były jaja zielonoświątkowe!). Wierni tradycji w dalszym ciągu barwią jaja, gotując je w łupinach cebuli, kłosach zbóż i brzozowych liściach, po których zostaje na skorupce charakterystyczny wzór.
       Potrawy wielkanocne mają swoje religijne uwarunkowania. Popularność najróżniejszych dań z łososia w Wielki Piątek odsyła do czasów sprzed reformacji, kiedy Szwedzi pościli, ograniczając się do jedzenia ryb. Tyle że wówczas nie było nawet mowy o takich przysmakach, jak świeży bądź wędzony łosoś. Umartwiano się spożywaniem solonych łososiowych grzbietów lub sztokfiszy, rezygnując być może z wszelkich płynów.
       O ile rybna dieta w Wielki Piątek ma już długą tradycję, o tyle zwyczaj jedzenia w któryś z wielkanocnych dni pieczeni jagnięcej („jagnię paschalne”) pamięta nowe czasy. Pochodzi oczywiście z biblijnej opowieści o pierwszej Wielkanocy Żydów w Egipcie. W Europie południowej jest niemal powszechny. Nic zresztą dziwnego. Owce kocą się tam około Nowego Roku, w Szwecji natomiast tak późno, że dopiero współczesna technika mrożenia umożliwiła Szwedom jedzenie pieczeni jagnięcych w okresie Wielkanocy.
       Pewien pradawny, przerażający aspekt świąt wielkanocnych przyjął obecnie postać dziecięcej zabawy. Dziewczynki, przywdziawszy chusty i długie spódnice, chodzą od drzwi do drzwi po prośbie z kociołkiem do kawy, który mają nadzieję zapełnić drobnymi pieniędzmi i słodyczami. Mówi się o nich „wielkanocne baby” albo „wielkanocne wiedźmy”, co przywołuje na pamięć stare szwedzkie wierzenia ludowe, wedle których w Wielkanoc wszystkie czarownice leciały na czarcią górę, zwaną Blåkulla. Jeszcze w wieku XVIII zadenuncjowane kobiety, podejrzane o konszachty z diabłem, mogły zostać skazane na karę śmierci.